Паляцелі сьнежныя арэлі...
Чуеце, то звон, то дробны сьмех.
Ён з галін зьлятае заінелых
бомамі душы маёй у сьнег.
Лошыцы знаёмыя карнізы
лебядзіным сьвецяцца крылом.
Ах, якія кветкі там, унізе,
расьцьвілі i б’юць здаля чалом.
А на дахах, верце, без падману,
мосьцяцца шкляныя галубкі.
Сучаць яны ніці, як з туману,
зматваюць у сьнежныя клубкі.
Паабапал вуліцы паселі
ледзянога царства кавалі,
выбіваюць з жамчуговай белі
пацеркі, маністы, мэдалі.
Павядзіце зьдзіўленым паглядам:
сьнегавік з жалейкай ля варот,
нездарма Сьнягурка сёньня рада
раскруціць вясельны калаўрот.
Сыпануць сьнягамі нам на ўцеху,
гэта ўжо адчула я сама –
пырснула на твар бадзёрым сьмехам
Лошыцы вясёлая зіма.
|
|
